Narodowe Centrum Nauki

The project aims to find a justification for the traditional use of witch hazel bark as a topical agent used in skin
infections, inflammation, and skin regeneration. Wound healing is negatively affected by lifestyle diseases of metabolic
or cardiovascular background, socioeconomic factors, and availability of therapy. As it continues to pose an increasing
economic burden and significantly affects the quality of life among the patients afflicted, new and diverse therapeutic
interventions aimed at facilitating skin regeneration and antimicrobial treatment should be considered. For years
phytotherapy was the main available treatment for dermatological conditions. However, the application of herbal
remedies has been based largely on historical or anecdotal evidence. More credible data obtained in comprehensive
research, as well as approaching both the efficacy and safety of traditionally used remedies is required. The evidencebased
reintroduction of previously used herbal remedies, which antibiotics had replaced, may be a promising strategy.
Evidence linking chemically identified compounds with activity in specific indications would be a foundation for
sufficient standardization and quality control of plant-based products. Moreover, in recent years there has been an
expansion in the research, which progressively incorporates the influence of xenobiotics on the microbiome or the
microbiome on the xenobiotics. Rediscovery of the importance of microbiota will furtherly result in deepening
comprehension of the complex interplay between disease-related processes, characteristics of microbial communities
and the use of xenobiotics. Addressing these issues in the pre-clinical phases of research on medicinal plant materials
would be the first step for effective quality control, design of reliable clinical research with reproducible results, as well
as recognizing the relevance of phytotherapy by evidence-based medicine.

Celem niniejszego działania badawczego jest zastosowanie metabolomiki (tzw. metabolicznego odcisku
palca) do określenia wpływu substancji czynnych leków obecnych w osadach dennych na metabolizm
Heterocypris incongruens, w tym wytypowanie szlaków metabolicznych, na które wpłynęła ekspozycja na API.

Przedmiotem niniejszego działania naukowego jest przeprowadzenie badań anatomicznych
dotyczących dróg istoty białej mózgu w odniesieniu do wyników diagnostyki obrazowej i
neurofizjologicznej, w celu udoskonalenia procesu planowania leczenia operacyjnego pacjentów z
lekooporną padaczką skroniową.

Celem niniejszego projektu jest poszerzenie wiedzy na temat sygnałowania purynergicznego w
komórkach białaczkowych w tym ocena udziału receptora P2X4 w procesach proliferacji, adhezji
oraz profilu metabolicznego ludzkich komórek przewlekłej białaczki szpikowej in vitro. Dla
realizacji projektu zamierzam użyć linie komórkowe ludzkich białaczek różnego typu: Hel 92.1.7,
NALM-1, K562 oraz KG-1a.

Celem projektu jest uzyskanie
innowacyjnej wiedzy na temat etiologii zakażeń, zmienności, funkcji drobnoustrojów w odniesieniu do
konwencjonalnych metod mikrobiologicznych.

Celem głównym niniejszej pracy będzie próba oceny sIgE w popłuczynach nosowych w donosowej
próbie prowokacyjnej z alergenami jaja kurzego w grupie badanych – dorosłych (18-45 lat). Badanie
ma przełomowy charakter w obszarze poznania mechanizmów reakcji IgE-zależnej (w obrębie błony
śluzowej jamy nosa) w alergii pokarmowej. Możliwości oceny na różnych poziomach reakcji w tym
poziomie komórkowych: oznaczenie sIgE w popłuczynach nosowych dowodzi o innowacyjności
projektu i w konsekwencji będzie stanowić w przyszłości (po finalizacji niniejszego projektu wyniki
uzyskane w ramach realizacji niniejszego projektu będą wykorzystane w przyszłym projekcie)
kontynuację w ramach projektu Narodowego Centrum Nauki – OPUS przeprowadzonej na populacji
dzieci w wieku 6-14 lat. Donosowa próba prowokacyjna z alergenem jest metodą, która naśladuje
odpowiedź organizmu na działanie czynnika alergizującego. Stosowana w ocenie reaktywności błony
śluzowej na powszechne alergeny środowiskowe cechuje się wysoką swoistością, czułością i
bezpieczeństwo testu [1]. Na dzień dzisiejszy literatura przedmiotu dowodzi o potrzebie pracy nad
niniejszym zagadnieniem ze względu na obiecujące wyniki badań i poszerzanie o nowe możliwości
oceny. Trzy obecnie obiecujące prace w tym: na modelu mysim [2] i z zastosowaniem alergenów jajka
kurzego [3] i orzeszków ziemnych [4] dowodzą o potrzebie dalszych badan w tym zakresie. Należy
zaznaczyć, że oceny stopnia odpowiedzi na prowokowany alergen dokonano w oparciu o technikę, która
wykracza poza tradycyjny schemat oceny donosowej próby prowokacyjnej – termograf wizyjny ale co
istotne obserwowano istotne różnice względem ocenianych wartości – temperatury głowy i jamy nosa
(test Manna–Whitneya: 18,2°Cmin (zakres 4,7–80,8) vs grupa kontrolna 4,8°C min (0–24,7); p =
0,0006) [4]. Co istotne EAACI Position paper on the standardization of nasal allergen challenges
wskazuje na nową przesłankę do wskazań do wykonywania prób donosowych z wyraźnym akcentem o
potrzebie dalszych badań w tym zakresie [1]. Wnioskodawca jako pierwszy na świecie zamierza
wdrożyć ocenę kwalifikowaną jako obiektywna ocena w postaci oznaczenia w popłuczynach nosowych
sIgE skierowanym przeciwko białkom jaja kurzego po donosowej aplikacji alergenu. Hipoteza
badawcza zakłada, że w efekcie miejscowej prowokacji alergenem będzie obserwowany znamiennie
istotny wzrost poziomu sIgE w popłuczynach nosowych, co przekładać się będzie na typowy obraz w
fazie wczesnej reakcji alergicznej tzn. blokada jamy nosa, kichanie, wyciek wodnistej wydzieliny.
Materiał i metoda. Do badania zakwalifikowanych będzie 50 pacjentów w tym: 25 osób uczulonych na
alergeny jaja kurzego (dodatni wywiad kliniczny, testy skórne, sIgE w surowicy krwi) i 25 osób grupa
kontrolna w przedziale wiekowym 18-45 lat. Pacjenci będą diagnozowani w Uniwersyteckim Centrum
Klinicznym Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Metodą jaką posłużymy się w badaniu będzie
donosowa próba prowokacyjna z alergenem jaja kurzego. Alergen 10 μg (ekstrakt) zawieszony w 100
μg soli fizjologicznej będzie podawany zgodnie ze standardem [1] przez atomizer do obu nozdrzy.
Dawka zastosowana w teście prowokacyjnym na wzór badań stanowi 50% ekstraktu stosowanego w
testach pokarmowych doustnych [4]. Badanie będzie przebiegało w dwóch etapach: po miejscowej
aklimatyzacji do warunków panujących w pracowni badań zostanie wykonane pierwsze badanie (po
miejscowej aplikacji przy pomocy atomizera soli fizjologicznej w której będzie zawieszony alergenem),
w którym pacjenci będą poddani płukaniu jamy nosa na oznaczanie sIgE w popłuczynach a następnie ta
procedura będzie powtórzona w ciągu pierwszych 30 minut fazy wczesnej reakcji alergicznej. Materiał
do badań uzyskamy po uprzednim odwirowaniu popłuczyn nosowych z prędkością 1 000 rpm przez
okres 15 minut był przechowywany w temperaturze -70oC i następnie poddany
immunoenzymosorbcyjnego badaniu biochemicznemu (UniCAP, Pharmacia, Szwecja) przy zlecanym
progu czułości na poziomie 1.0μg/l. Równolegle to badania popłuczyn nosowych dokonamy oceny
subiektywnej skalą wizualno-analogową zgłaszanych dolegliwości w zakresie: blokady jamy nosa,
świądu, wycieku wodnistej wydzieliny.

2 grudnia 2010 roku Rada Unii Europejskiej, na podstawie sprawozdania Komisji Europejskiej z dnia 3
sierpnia 2010 roku, podjęła decyzję o objęciu mefedronu środkami kontroli oraz poddaniu sankcjom karnym
przewidzianym przez ustawodawstwo krajowe na terenie Unii Europejskiej (20101759/UE). Pomimo
wprowadzenia odpowiednich regulacji ustawowych, w Polsce z roku na rok, obserwuje się wzrost liczby
hospitalizacji pacjentów przyjmujących mefedron z innymi substancjami psychoaktywnymi [1].
Opublikowane przeze mnie w ostatnich 2 latach artykuły wskazują na to, że jednym z czynników
zwiększających ryzyko kolejnej hospitalizacji mogą być zaburzenia funkcjonowania wątroby [2].
Przeprowadzone analizy wykazały m.in., że to nie mefedron, lecz zakażenie HCV w tej grupie pacjentów
jest czynnikiem, mającym wpływ na podwyższenie poziomu enzymów wątrobowych. Na skutek
przyjmowania mefedronu z innymi narkotykami, oraz jednoczesnego występowania zakażenia HCV,
dochodzi do uszkodzenia miąższowych komórek wątroby. Efektem tego jest zwiększone uwalnianie
aminotransferaz z wątroby do krwi i podwyższenie ich stężenia [3]. Jednakże są to niespecyficzne markery
dla uszkodzeń wątroby, ponieważ występują w wielu rodzajach komórek, a ich wzrost notuje się przy
uszkodzeniu niemal każdego narządu. Z tego powodu należałoby zbadać bardziej specyficzne markery
hepatotoksyczności, takie jak: keratyna 18 (K18), dehydrogenaza glutaminianowa GLDH, α-glutationo-Stransferaza
(αGST), czynnik martwicy nowotworów alfa (TNF-α) oraz interleukina 1-Beta [4]. Do badania
zostaliby włączeni pacjenci bez współwystępującego zakażenia HCV przyjmujący mefedron z alkoholem
bądź mefedron z heroiną (po 15 osób w każdej z grup). Z moich dotychczasowych badań wynika, że
pacjenci nie przyjmują samego mefedronu, lecz łączą go z innymi substancjami psychoaktywnymi [1]. Z
tego powodu grupę porównawczą stanowiliby pacjenci uzależnieni od samej heroiny (n = 30), alkoholu (n =
30), jak również zdrowe osoby (n = 30). Z badania wykluczono by pacjentów z jednostkami chorobowymi
mogącymi mieć wpływ na uzyskane wyniki parametrów wątrobowych, które byłyby mierzone w materiale
biologicznym pobranym niezwłocznie po przyjęciu do szpitala. Prowadzone w przyszłości badania
obejmowałyby większą grupę osób, wliczając w to pacjentów z współwystępującym zakażeniem HCV.
Uzyskane wstępne wyniki pozwoliłyby także na wyodrębnienie grup pacjentów, dla których konieczna
byłaby suplementacja preparatami regenerującymi wątrobę, tj. zawierającymi S-Adenozylometioninę
(SAM). S-adenozylometionina wpływa na metabolizm ważnych neuroprzekaźników w ośrodkowym
układzie nerwowym, oddziałuje pozytywnie na funkcjonowanie wątroby oraz warunkuje produkcję
glutationu, przez co klasyfikowana jest jako pośredni antyoksydant [5]. Prowadzone w przyszłości badania
obejmowałyby m.in. wpływ suplementacji S-adenozylometioniną na wymienione powyżej biomarkery
hepatotoksyczności. Jednakże w pierwszej kolejności należałoby zbadać zaawansowane markery
hepatotoksyczności w grupie pacjentów przyjmujących mefedron, nie zakażonych HCV. Przeprowadzenie
tych badań pozwoliłoby stwierdzić czy rzeczywiście przyjmowanie mefedronu z heroiną, bądź alkoholem,
wykazuje działanie hepatotoksyczne, czy też że w przyszłych badaniach należałoby się skupić w większym
stopniu na zakażeniu HCV w tej grupie pacjentów. Uzyskane wyniki odniesione zostałyby do jakości życia
mierzonej odpowiednimi kwestionariuszami. Obniżenie liczby stosowanych jednocześnie leków
psychotropowych u pacjentów przyjmujących mefedron poprzez włączenie u nich dodatkowej suplementacji
preparatem regenerującym wątrobę, mogłoby przyczynić się także do zmniejszenia liczby hospitalizacji, a co
za tym idzie obniżenia ponoszonych przez państwo kosztów generowanych przez stosowanie
polifarmakoterapii.

Pomimo licznych rozwiązań w stomatologii nadal istnieje problem szczelności stosowanych powłok
i wypełnień, co sprzyja nawrotom próchnicy. Innowacyjnym rozwiązaniem jest zastosowanie polimerów
drukowanych jonami (ang. ion-imprinted polymer, IIP), które nie były dotychczas badane pod kątem
zastosowania w stomatologii. Zaprojektowany IIP mógłyby być wykorzystany jako stomatologiczny system
łączący (tzw. bonding), który pobudza mineralizację na styku materiał-zębina (przedłużone uwalnianie jonów
Ca2+ i OH-) i łączy się z tkanką na zasadzie oddziaływań z apatytem biologicznym i/lub kolagenem
(zastosowanie odpowiednich monomerów).
Celem działania naukowego jest synteza i charakterystyka polimerów drukowanych jonami Ca2+ i OHoraz
zbadanie podstaw procesu odwzorowania jonów Ca2+ i OH- w odniesieniu do nowych zaproponowanych
monomerów i czynników sieciujących. Syntezę IIP przeprowadzę w cienkiej warstwie metodą
fotopolimeryzacji w układzie monomer-wzorzec-czynnik sieciujący. Monomery i czynniki sieciujące do
polimeryzacji wybrałam ze związków już stosowanych w stomatologii m. in. metakrylan 2-hydroksyetylu,
dimetakrylan glikolu etylenowego oraz związków metakrylowych wykazujących adhezję do ludzkich
komórek macierzystych miazgi zęba m. in. metakrylan tetrahydrofurfurylu, acetylooctan
2-(metakryloiloksy)etylu, N-(4-hydroksyfenylo)metakrylamid, diakrylan 1,6-heksanodiolu, triakrylan
etoksylowanego trimetylolopropanu, przy czym te ostatnie nie były dotychczas badane w procesie druku
jonowego. Wzorcem polimeryzacji będzie Ca(OH)2.