Ocena występowania i funkcji mikropęcherzykowego HMGB1 w patogenezie przewlekłego zapalenia ucha środkowego z perlakiem.

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego z perlakiem jest stale dużym problemem terapeutycznym. W trakcie rozwoju perlaka dochodzi do „napełzania” i proliferacji komórek nabłonka rogowaciejącego z przewodu słuchowego zewnętrznego do jamy ucha środkowego, powstania przewlekłego stanu zapalnego w wyniku aktywacji układu immunologicznego. W efekcie dochodzi do zniszczenia struktur ucha środkowego i wewnętrznego prowadząc do utraty słuchu, porażenia nerwu twarzowego, zaburzeń równowagi (dysfunkcja przedsionka), jak również stanowi zagrożenie powikłaniami wewnątrzskroniowymi i wewnątrzczaszkowymi. Przyczyny powstawania i rozwoju perlaka nie są do końca wyjaśnione. Leczeniem z wyboru jest leczenie chirurgiczne. W naszych poprzednich badaniach wykazaliśmy istotną rolę odporności wrodzonej w rozwoju perlaka nabytego ucha środkowego. Nasze badania wstępne wykazały obecnośc białka HMGB1 i jego receptora RAGE, a także obecność receptorów Toll-podobnych w mikrośrodowisku perlaka. Obecnie coraz więcej danych wskazuje na kluczową rolę mikropęcherzyków błonowych (ang. extracellular vesicles; EV) w patogenezie przewlekłych stanów zapalnych, ponieważ EV pełnią rolę nośników różnych białek m.in.prozapalnych modulując czynności innych komórek. Biorąc pod uwagę wyniki naszych badań wstępnych wysuwamy hipotezę, że poprzez uwolnienie zawierających HMGB1 mikropęcherzyków z mikrośrodowiska perlaka, rozprzestrzeniających się również systemowo poprzez układ krążenia, dochodzi do rozwoju miejscowego i ogólnego stanu zapalnego. W związku z tym, iż mikropęcherzyki mogą być pobierane na drodze endocytozy przez komórki układu odpornościowego, takie jak makrofagi, ale również przez inne komórki (fibroblasty, śródbłonki naczyń), chcemy ocenić bezpośredni wpływ mikropęcherzykowego HMGB1 (EV-HMGB1) na te komórki w badaniach in vitro jak i ex vivo. Zakładamy również, że ocena ilości mikropęcherzyków oraz poziomu HMGB1 w surowicy może być markerem stanu zapalnego i korelować z klinicznym zaawansowaniem perlaka lub jego nawrotami.