Zbadanie roli arginaz pochodzenia nowotworowego i egzosomowego w unikaniu przeciwnotworowej odpowiedzi immunologicznej w raku jajnika.

Rak jajnika ma najwyższy wskaźnik śmiertelności wśród wszystkich nowotworów kobiecych narządów rodnych, z 5-letnim okresem przeżycia pacjentek wynoszącym tylko 30%. Powodem tak niskiej przeżywalności chorych jest późne rozpoznanie, spowodowane brakiem objawów klinicznych oraz brakiem odpowiednich biomarkerów umożliwiających wykrycie choroby w jej wczesnym stadium. Ważnym jest fakt, że chociaż niektóre z podtypów raka jajnika początkowo odpowiadają dobrze na zabiegi terapeutyczne, pojawiająca się w późniejszym czasie oporność stanowi wciąż znaczący problem kliniczny. Konieczne są więc dalsze badania mające na celu pogłębienie rozumienia molekularnych zjawisk zachodzących w komórkach raka jajnika, zwłaszcza w kontekście poszukiwania nowych strategii leczniczych. Podobnie jak w przypadku innych nowotworów, rak jajnika wykorzystuje cały szereg mechanizmów prowadzących do zahamowania aktywności układu odpornościowego. Celem projektu jest kompleksowa ocena roli dwóch związanych z egzosomami enzymów (arginazy 1 i 2), biorących udział w rozkładzie aminokwasów endogennych, w osiągnieciu przez rak jajnika zdolności do ucieczki spod nadzoru immunologicznego. Rozwój przewlekłego zapalenia i indukcja szlaków enzymatycznych rozpadu argininy uznawane są jako istotne czynniki zaangażowane w tym mechanizmie. Tak więc wysuwamy hipotezę, że poprzez uwolnienie zawierających arginazę egzosomów, które następnie rozprzestrzeniają się systemowo poprzez układ krążenia, komórki nowotworowe prowadzą do globalnego niedoboru L-argininy a przez to do ogólnoustrojowego upośledzenia limfocytów T, niezbędnych do rozwoju efektywnej odpowiedzi przeciwnowotworowej. Mając też na uwadze niedawne opracowanie inhibitorów szlaków metabolicznych aminokwasów, zakładamy również, że zahamowanie aktywności enzymatycznej wyżej wymienionego układu enzymatycznego stanowić może cel dla nowatorskich strategii przeciwnowotworowych, zwłaszcza w połączeniu z już istniejącymi terapiami celowanymi na poziomie molekularnym, ale także klasyczną chemioterapią.